W prze­szło­ści dno Kotliny Jeleniogórskiej nie­mal w cało­ści pokry­wały pier­wotne lasy liścia­ste. Przypuszczalnie domi­no­wał tu las grą­dowy z gra­bem pospo­li­tym, dębem szy­puł­ko­wym i bez­szy­puł­ko­wym, z domieszką lipy, klonu i wiązu. Znacznie mniej­szą rolę odgry­wały pod­mo­kłe lasy olszowe w doli­nach poto­ków i lokal­nych obni­że­niach terenu, czy roz­wi­ja­jące się na sto­kach buczyny i dąbrowy. Wraz z roz­wo­jem osad­nic­twa, a następ­nie rol­nic­twa i prze­my­słu, rosło zapo­trze­bo­wa­nie na drewno. Intensywne wyko­rzy­sty­wa­nie zaso­bów przy­rody dopro­wa­dziło do sytu­acji, w któ­rej pod koniec XVIII w. obszar ten był nie­mal zupeł­nie wyle­siony. Dopiero na początku XIX w. zaczęto myśleć o odtwa­rza­niu powierzchni leśnych. Niestety, naj­czę­ściej sadzono jed­no­ga­tun­kowe lasy świer­kowe, co było spo­wo­do­wane szyb­kim wzro­stem świer­ków i dobrą jako­ścią ich drewna. Ponieważ jed­nak takie lasy nigdy nie wystę­po­wały natu­ral­nie w tej czę­ści Sudetów, są cał­ko­wi­cie sztucz­nym ele­men­tem tutej­szego kra­jo­brazu. Obecność mono­kul­tur świer­ko­wych umoż­li­wiła liczne zasie­dle­nie tego obszaru przez gatunki cha­rak­te­ry­styczne dla lasów regla gór­nego, jak: czu­batka, sosnówka, czy mysi­kró­lik. Rzadziej możemy spo­tkać tutaj orze­chówkę i krzy­żo­dzioba świer­ko­wego oraz naj­mniej­sze z kra­jo­wych sów – sóweczkę(fot. 1) i wło­chatkę. Świer­czyny są sie­dli­skiem pre­fe­ro­wa­nym rów­nież przez kro­gulca (fot. 2), a spo­śród ssa­ków wie­wiórkę(fot. 3). Obok świer­czyny widzimy las bukowy. Przypuszczalnie rów­nież został posa­dzony, jed­nak pod wzglę­dem róż­no­rod­no­ści gatun­ko­wej i panu­ją­cych w nim warun­ków jest zbli­żony do wystę­pu­ją­cych tu nie­gdyś lasów liścia­stych, stad jego war­tość z punktu widze­nia ochrony przy­rody jest o wiele więk­sza. Lasy bukowe spo­ty­kane na Wzgórzach Łomnic­kich rosną na ubo­gim, kwa­śnym pod­łożu i cha­rak­te­ry­zują się sto­sun­kowo nie­wielką róż­no­rod­no­ścią flo­ry­styczną. Najbardziej cha­rak­te­ry­stycz­nym gatun­kiem ich runa jest kosmatka gajowa (fot. 4). Podobne lasy, jed­nak roz­wi­ja­jące się na pod­łożu żyznym, są o wiele bogat­sze w gatunki. Niestety, jeśli nawet kie­dyś wystę­po­wały na tym obsza­rze, ich sie­dli­ska zostały sil­nie prze­kształ­cone i nie zacho­wały się do dnia dzi­siej­szego. Buczyny sku­piają liczne cha­rak­te­ry­styczne gatunki zwie­rząt, spo­śród któ­rych na tere­nie Wzgórz wciąż możemy spo­tkać siniaka – jedy­nego naszego gołę­bia gniaz­du­ją­cego w dziu­plach. Właśnie duża dostęp­ność dziu­pli jest szcze­gól­nie ważną cechą buczyn. Naturalne dziu­ple są miej­scem gniaz­do­wa­nia pusz­czy­ków, a także sta­no­wią schro­nie nie dla nie­to­pe­rzy, np. borowca wiel­kiego (fot. 5) i gacka bru­nat­nego (fot. 6).

Podziel się:

•